- آغازه
- دانشکده ها
- فنی و مهندسی
- گروههای مهندسی عمران
- گروه مهندسی عمران
مجموعه مهندسی عمران یا رشته عمران یکی از رشته های پر اهمیت و جذاب در مجموعه رشته های آزمون سراسری است که داوطلب در گروه آزمایشی علوم ریاضی و فنی می تواند آن را انتخاب کند. این رشته قبلا به مهندسی راه و ساختمان موسوم بوده است که بعدها به مهندسی عمران تغییر نام یافته است. قسمت عمده دروس این رشته را مجموعه متنوعی از دروس نظری و عملی و پروژههای طراحی تشکیل میدهد و در کنار آنها تعدادی دروس آزمایشگاهی و کارگاهی نیز پیشبینی شده است. از سوی دیگر فارغ التحصیلان این رشته با زمینه های فناوری و اجرای سازه های مهم مانند پلها، بنادر، سیلوها و ساختمان های مسکونی و اداری و مواد و مصالح ساخت آشنا می شوند. با توجه به کمیت و کیفیت درسهایی که در این رشته در دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) تدریس می گردد، انتظار می رود داوطلب از توان و دانش خوبی در زمینه های ریاضی و فیزیک برخوردار باشد. همچنین توان جسمی، قدرت تجزیه و تحلیل، قدرت تجسم و دقت کافی در مسائل را داشته باشد.
این رشته از جمله قدیمی ترین رشته های تاسیس شده در دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزوین به شمار می آید و از بدو تاسیس این دانشگاه به تربیت دانشجویان و متخصصین توانمند در این حوزه اقدام نموده است. در سال 1396 و در راستای سیاستهای توسعه دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) و پس از موافقت وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، دو رشته - گرایش مهم این رشته تحت عناوین "گروه مهندسی عمران – خاک و پی" و "گروه مهندسی عمران-برنامه ریزی حمل و نقل" از زیر مجموعه گروه مهندسی عمران جدا شده و به صورت مستقل و با همکاری مشترک با این گروه ادامه فعالیت می دهند. این گروه حتی پس از تفکیک دو گروه خاک و پی و برنامه ریزی حمل و نقل یکی از پر تعدادترین گروههای دانشگاه از نظر تعداد اعضای هیئت علمی دانشگاه، به شمار می آید که یکی از نقاط قوت این گروه محسوب می گردد.
در دوره های تحصیلات تکمیلی این دانشگاه دانشجویان قادرند علاوه بر پرداختن به جنبه های نظری و پژوهشی، از امکانات آزمایشگاهی متنوعی که در اختیار این گروه قرار دارد نیز استفاده نمایند. بدین ترتیب علاوه بر انتخاب مجموعه گسترده ای از موضوعات که به دلیل تعدد گرایشها و حضور پر تعداد اعضای هیئت علمی در این دانشگاه وجود دارد، دانشجویان می توانند، علاوه بر افزایش تواناییهای علمی و محاسباتی، توانمندیهای اجرایی خود را افزایش دهند. این افزایش توانمندی، در تایید صحت یافته های پژوهشگران و توسعه مرزهای دانش و رفع معضلات علمی و اجرایی از طریق پژوهش نیز می تواند نقش مهمی داشته باشد.